Hoi, ik ben Jolien. Instructrice, angstcoach en sporadisch blogger. Ik ben gefascineerd door alles wat met de fysieke en mentale training van paarden te maken heeft.
Welkom op mijn website! Hopelijk lukt het me om je te inspireren!
Hi!
Mijn naam is Jolien en ik ben geboren én getogen in Antwerpen.
Al van kindsaf was ik gefascineerd door dieren en vooral paarden en pony’s. Ik kreeg de microbe pas echt te pakken toen ik op de plaatselijke rommelmarkt een ritje maakte op Fury. 1 ritje werden er 2 en in mijn beleving ben ik wel 10 keer terug gegaan. Ik was meteen helemaal verslaafd. Het geluid van de hoeven op de straat, het leder van het zadel, de geur van de pony, de bewegingen voelen.
Ik was nog klein, maar het blijft een heel sterke herinnering.
Rond mijn tiende verjaardag kreeg ik een week ponykamp cadeau van mijn peter. Dit was het begin van alles. Ik reed enkele jaren op een manege en werd he-le-maal verliefd op Bas.
Ik kwam amper met mijn benen onder het zadel uit en opzadelen lukte nooit zonder trapje. Toch was hij met zijn grote, lieve ziel mijn absolute favoriet. Een echte gentle giant.
Toen ze Bas verkochten en hij de manege verliet, volgde het grootste verdriet dat ik in mijn jonge leventje al had meegemaakt.
Toen ik 16 jaar oud was, besloot ik om volledig te gaan voor mijn passie voor dieren. In het middelbaar koos ik voor de richting dierenzorg om zo een hele dag met dieren (en paarden) aan het werk te kunnen zijn.
Inmiddels was ik gestopt met rijden op de manege en had ik hier en daar enkele verzorgpaarden. In het kader van mijn opleiding, kwam ik in contact met het leven van een paardenhouder en deed ik stage op verschillende dressuurstallen als groom en verzorger.
Na het middelbaar koos ik er toch voor om verder te studeren als leerkracht, maar eerst ging ik tijdens de zomervakantie nog vrijwilligerswerk doen voor een paardenasiel. Ze kunnen alle hulp gebruiken, want er was net een groep verwaarloosde pony’s in beslag genomen.
Ik kreeg de zorg van twee verwaarloosde merrietjes op mij, van Loes en Lilly. Na enkele maanden was ik zo aan hen gehecht, dat ze – je raadt het al – nooit meer vertrokken zijn.
Tijdens mijn studies had ik het geluk om op een stal te komen bij hele lieve mensen. Zij hadden net een driejarige ruin gekocht die ze later in de koets zouden beleren. Ze zochten een verzorgster die hem de andere dagen van de week zou rijden en verzorgen. Ik kreeg de kans om de verzorger te zijn van Goliath.
Drie jaar heb ik voor hem gezorgd alsof het mijn eigen paard was. Ik kreeg de kans om clinics te volgen, een trainingsstage te doen… en uiteindelijk kreeg ik ook de kans om hem over te kopen! Maar er was één groot probleem. Hoe goed Goliath en ik ook een klik hadden op de grond, onder het zadel lukte het niet.
Na enkele serieuze valpartijen en een maand trainingsstage waarbij ik weer op een pijnlijke manier naast het zadel belandde, besloot ik om samen met de eigenaren van Goliath een gepaste eigenaar te zoeken. Dit was de moeilijkste beslissing die ik ooit nam en tot op vandaag blijft het een groot gemis. Ik draag ook tot op vandaag de ervaringen mee die ik met Goliath op deed en blijf veel aan onze tijd samen denken.
Na de verkoop van Goliath, ging ik op zoek naar een paard dat wél geschikt zou zijn voor mij. Na enkele lesjes, vond ik mijn knappe Spanjaar Beleño. Vanaf januari 2018 vormt Beleño samen met Loes en Lilly een kudde.
Over Loes
Loes is mijn Appaloosamerrie van ongeveer 25 jaar. Loes kwam samen met Lilly in mijn leven in de zomer van 2012.
Ze was één van de pony’s die in beslag werd genomen bij een oude boer. Zoals je kan zien, was haar toestand niet al te best toen ze bij mij kwam.
Ze had vlooien, enorm veel dode vacht en omhooggekrulde voeten. Ook was duidelijk dat ze al enkele keren hoefbevangen was geweest. Nadat haar vacht er af was, zagen we pas hoe ontzettend mager ze was. Na enkele weken zagen we al een groot verschil. Loes zag er veel beter uit en begon zich ook duidelijk beter in haar vel te voelen.
Na een tijdje kwam de echte Loes naar boven. Loes bleek een ontzettend zachtaardige ponymerrie. Ze is ongelooflijk nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook wel heel afwachtend. Veel aanrakingen of urenlange poetsbeurten zijn niet voor haar weggelegd. Het liefst van al komt ze naast jou staan als je op de grond zit en lekker in je nek blazen.
Enkele jaren geleden kreeg ze uveïtis. Eerst aan het ene oogje, waardoor het moest verwijderd worden. Helaas na een tijd ook aan de andere kant, waardoor ze sinds 2024 volledig blind door het leven gaat.
Mijn Loes is hét levende bewijs dat je soms een risico moet nemen. Ik had nooit kunnen dromen dat ze het zo goed zou doen, want ik zag haar altijd als een onzekere pony.
Loes toont élke dag hoe geniaal het is om in het hier en nu te leven. Ze schrikt? Briest en kalmeert weer. Ze denkt niet na over mogelijke wolven of over de mogelijke risico’s.
En dat is volgens mij helemaal de reden waarom ze het zo goed doet!
Lilly was mijn zwarte Shetlandermerrie. Zij kwam in samen met Loesje in de zomer van 2012 in mijn leven, en helaas heb ik op 29 juli 2025 afscheid van haar moeten nemen.
Lilly was de leider van de kudde en haar voernijd had ervoor gezorgd dat ze iets minder mager was dan Loes. Toch was ook zij er slecht aan toe. Terwijl Loes heel introvert en afstandelijk was, was Lilly argwanend en bij momenten wat agressief.
Ook zij ontdooide en groeide uit tot een rasechte en heel intelligente Shetlandermerrie.
Lilly was de meest geaarde pony die ik in mijn leven gezien heb. Een wijze tante, een groot ego en een hart van goud.
In november 2018 ontdekten we na aanslepende oogproblemen dat Lilly Chronische Lymfatische Leukemie had. Hier bestaat geen medicatie voor en ik kreeg de boodschap nog enkele weken van haar te genieten.
Je leest het goed, mijn Lil heeft hierna nog 7 jaar (!) rondgelopen. In mijn zoektocht om haar te helpen, is mijn kennis over voeding, huisvesting en alternatieve geneeswijzen ontzettend gegroeid. Ik heb gelukkig veel goede professionals rondom mij heen gehad die samen met mij het uiterste hebben gedaan om haar zolang goed te houden.
Ze is de sterkste merrie die ik ooit ben tegengekomen en ik mis haar nog elke dag!
Beleño is mijn Spaanse ruin, geboren in 2011. Hij is sinds oktober 2017 bij mij nadat ik hem kocht op een stal in Nederland.
Na meerdere valpartijen, was ik bang geworden om te rijden. Beleño gaf me meteen een veilig gevoel, een ‘bomproof paard’ en na enkele lessen besloot ik hem te kopen.
Thuis bleek al snel dat Beleño niet ‘bomproof’ was, maar dat hij in een permanente ‘freeze-modus’ verkeerde. Wat gebeurt er met zo’n paard als hij 24/7 buiten gaat leven en plots de vrijheid krijgt om aan te geven wat hij voelt?
Dat paard komt volledig uit zijn schulp! Beleño ontdooide tot het liefste paard ter wereld: knuffelig, aanhankelijk, leergierig… Maar hij werd ook expressiever en reactiever.
Door de hypermobiliteit en weke rug van Beleño, ging ik op zoek naar hoe ik hem vanaf de grond sterker kon maken. Zo kwam ik al snel bij de Academische Rijkunst terecht.
De weg met Bel is niet de gemakkelijkste, maar dankzij hem heb ik ontzettend veel bijgeleerd! We deden samen de instructeursopleiding en hij verplichtte me om in sneltempo bij te leren over zowel Biomechanica als het mentale stuk. Omdat hij zo gevoelig is, is hij ook echt een spiegel en verplicht hij me om ook aan mezelf te werken.
Momenteel heeft Bel een peesblessure die hij opliep tijdens een foute beweging op de paddock. Onze trainingen staan dus op een laag pitje en ik zoek volop uit hoe ik zijn revalidatie zo goed mogelijk kan faciliteren.
Diyaz is mijn tweede Spaanse kerel, geboren in 2016. Ik zei al een tijdje dat ik een jonger paard bij zou willen mettertijd om achter Beleño aan te kunnen trainen. Het universum (en enkele lieve mensen) hebben die boodschap gehoord! Via via kwam Diyaz op mijn pad en sinds 2022 is hij bij mij.
Diyaz is een absoluut cadeau gebleken. Hij is heel werkwillig en heeft een gemakkelijk lijf én hoofd. Het is een droom om met zo’n fijne kerel te kunnen werken en evolueren.
We zijn vaak samen op stap. Maandelijks trainen we bij Marion Van de Klundert, jaarlijks trainen we enkele dagen in Duitsland bij Marius Schneider én we doen sinds enkele jaren ook vast mee als praktijkdeelnemer bij Bent Branderup.
Samen met Diyaz behaalde ik in 2024 de grondwerk-longetest en we trainen nu rustig voort richting onze Squiretest.
Onze doelen samen? Plezier maken! Lekker kunnen bijleren, ontwikkelen en trainen en dit alles hopelijk tot Beleño en Diyaz een heel hoge leeftijd bereiken!
De Paardenwijzer 2025