Hoi, ik ben Jolien. Instructrice, angstcoach en sporadisch blogger. Ik ben gefascineerd door alles wat met de fysieke en mentale training van paarden te maken heeft.
Welkom op mijn website! Hopelijk lukt het me om je te inspireren!
Hoi!
Mijn naam is Jolien en ik ben geboren te Antwerpen.
Al van kindsaf was ik gefascineerd door elk paard of pony dat ik zag. Mijn eerste echte contact met paarden was op de plaatselijke rommelmarkt, waar ze ponyritjes organiseerden. Zelfs de naam van de pony ken ik nog, dat was Fury. Een hele dag deed ik het ene na het andere ponyritje, maar ik wou enkel en alleen op Fury.
Rond mijn tiende verjaardag kreeg ik een week ponykamp cadeau van mijn peter. Dit was het begin van alles. Ik reed enkele jaren op een manege waar ik Bas leerde kennen, mijn eerste grote paardenliefde.
Die ‘groot’ mag je nogal letterlijk nemen, want Bas was een gezette ruin van zo’n 1m65 hoog. Ondanks dat ik niet met mijn benen onder het zadel uit kwam, was Bas dé favoriet. Toen Bas verkocht werd door de manege, volgde er groot verdriet.
Toen ik 16 jaar oud was, besloot ik om volledig te gaan voor mijn passie voor dieren. In het middelbaar koos ik voor de richting dierenzorg om zo een hele dag met dieren (en paarden) aan het werk te kunnen zijn.
Inmiddels was ik gestopt met rijden op de manege en had ik hier en daar enkele verzorgpaarden. In het kader van mijn opleiding, kwam ik in contact met het leven van een paardenhouder en deed ik stage op verschillende dressuurstallen als groom en verzorger.
Na het middelbaar koos ik er toch voor om verder te studeren als leerkracht, maar eerst ging ik tijdens de zomervakantie nog vrijwilligerswerk doen voor een paardenasiel. Daar kwam een groep verwaarloosde pony’s binnen die elk in duo’s verdeeld werden.
Ik kreeg de zorg van twee verwaarloosde merrietjes op mij, van Loes en Lilly. Na enkele maanden was ik zo aan hen gehecht, dat ze – je raadt het nooit – niet meer vertrokken zijn.
Tijdens mijn studies had ik het geluk om op een stal te komen bij hele lieve mensen. Zij hadden net een driejarige ruin gekocht die ze later in de koets zouden beleren. Ze zochten een verzorgster die hem de andere dagen van de week zou rijden en verzorgen. Ik kreeg de kans om de verzorger te zijn van Goliath.
Drie jaar heb ik voor hem gezorgd alsof het mijn eigen paard was. Ik kreeg de kans om clinics te volgen, een trainingsstage te doen… en uiteindelijk kreeg ik ook de kans om hem over te kopen! Maar er was één groot probleem. Hoe goed Goliath en ik ook een klik hadden op de grond, onder het zadel lukte het niet.
Na enkele serieuze valpartijen en een maand trainingsstage waarbij ik weer op een pijnlijke manier naast het zadel belandde, besloot ik om samen met de eigenaren van Goliath een gepaste eigenaar te zoeken. Dit was de moeilijkste beslissing die ik ooit nam en tot op vandaag blijft het een groot gemis. Ik draag ook tot op vandaag de ervaringen mee die ik met Goliath op deed en blijf veel aan onze tijd samen denken.
Na de verkoop van Goliath, ging ik op zoek naar een paard dat wél geschikt zou zijn voor mij. Dat vond ik en Beleño kwam in mijn leven in oktober 2017. Vanaf januari 2018 vormt Beleño samen met Loes en Lilly een kudde. Hoe ik Beleño vond? Dat kan je hieronder lezen!
Nadat ik Beleño kocht, besloot ik dat ik op een totaal andere manier wou gaan trainen. Zo kwam ik in contact met de Academisch Rijkunst en werd ik meteen verliefd op deze manier van werken.
Ik mag mezelf inmiddels Paardenbasis instructrice level 1 noemen. Gedurende twee jaar heb ik gestudeerd om mensen te kunnen begeleiden in de (basis-)training van hun paard.
Deze trainingen omvatten het functionele grondwerk, loswerken, Academisch grondwerk, Academisch longeren, Academisch handwerken en Academisch rijden.
Loes is mijn Appaloosamerrie van ongeveer 20 jaar. Loes kwam samen met Lilly in mijn leven in de zomer van 2012.
Toen ik net afgestudeerd was van het middelbaar, had ik het briljante idee om vrijwilligerswerk te doen voor het plaatselijke paardenasiel. Daar hadden ze net een kudde van 12 Shetlandpony’s binnengekregen die ze in beslag genomen hadden.
Alle pony’s waren in slechte toestand, de ene al wat slechter dan de andere. Loes en Lilly kwamen samen op een weitje terecht en de vrouw van het asiel zocht iemand om de verzorging van hen op zich te nemen. Zo ging ik als verzorger elke dag naar de wei om Loes en Lilly te verzorgen.
Loes was er in vergelijking met Lilly het ergst aan toe. Ze had vlooien, enorm veel dode vacht en omhooggekrulde voeten doordat ze veel te lang waren. Ook was duidelijk dat ze al enkele keren hoefbevangen was geweest. Nadat haar vacht er af was, zagen we pas hoe ontzettend mager ze was. Na enkele weken op het gras zagen we al een groot verschil. Loes zag er veel beter uit en begon zich ook duidelijk beter in haar vel te voelen.
Na een tijdje kwam de echte Loes naar boven. Loes bleek een ontzettend zachtaardige ponymerrie. Ze is ongelooflijk nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook wel heel onzeker. Veel aanrakingen of urenlange poetsbeurten zijn niet voor haar weggelegd. Het liefst van al komt ze naast jou staan als je op de grond zit en lekker in je nek blazen.
Aangezien ze wat onzeker is, moet ze soms aangemoedigd worden. Ook kan ze echt niet zonder haar beste vriendin Lilly.
Loes blijft heel gevoelig voor hoefbevangenheid waardoor ik goed moet oppassen met haar qua weidebeheer.
Lilly is mijn zwarte Shetlandermerrie van ongeveer 15 jaar oud. Zij kwam in mijn leven in de zomer van 2012 samen met Loes. Hoe k uiteindelijk hun eigenaar werd, kan je hierboven bij Loes lezen!
Lilly was de alfamerrie en was niet heel erg ondervoed. Het weinige eten dat de kudde had gekregen, was ongetwijfeld voor haar geweest. Toch had ook zij vlooien en deed zij tot overmaat van ramp nog een erge allergische reactie op het ontvlooiingsmiddel. Lilly had iets minder tijd nodig om er lichamelijk terug bovenop te komen.
Ook Lilly was in het begin niet helemaal zichzelf. Terwijl Loes heel erg in zichzelf gekeerd was, was Lilly eerder heel boos en dwars. Het duurde een hele tijd voor ze wat ging ontdooien en echt de knuffelmerrie werd die ze nu is. Op dat vlak kan ze niet meer tegengesteld zijn dan Loes. Urenlang poetsen, knuffelen… heeft ze nog het liefst van allemaal.
Vlak na onze verhuis in januari 2018 kreeg Lilly oogproblemen. Wat aanvankelijk een ‘simpele’ oogontsteking leek, bleek na een periode toch iets erger te zijn. Na een bezoek aan een oogspecialist werden we nog niet veel wijzer. Mijn buikgevoel zei me dat die ogen waarschijnlijk een dieper liggende oorzaak hadden.
In al mijn koppigheid liet ik voor de zekerheid een bloedonderzoek doen. Hier kwam uit dat ze veel te veel witte bloedcellen aanmaakte. Na verdere onderzoeken in de dierenkliniek viel het zware verdict. Lilly heeft Chronische lymfatische leukemie.
Mijn wereld stortte eventjes in, want Lilly zou in mijn ogen gemakkelijk 100 jaar oud worden. Op de vraag hoelang ik ze nog zal hebben, konden ze niet antwoorden. Medicatie… is er niet en pony’s bestralen of chemo geven wordt niet gedaan.
De diagnose is nog niet heel lang geleden gesteld en eigenlijk is er amper iets te merken aan Lilly. Ze blijft witte vlekken hebben in haar ogen en sinds kort heeft ze ook wat vocht aan de onderzijde van haar buik. Verder blinkt ze als een spiegel en blijft ze volledig zichzelf.
Ze is de bazin van de kudde en ze geniet nog duidelijk van elke dag. Ik probeer haar elke dag een moment te observeren omdat ik meteen wil kunnen ingrijpen als ze pijn zou hebben. Maar dit is momenteel niet het geval.
Ik hoop haar alvast nog enkele jaren bij mij te kunnen hebben, want ze is de lijm tussen Beleño en Loes. Ze zijn beiden zo aan haar gehecht… Ik mag er niet aan denken hoeveel pijn het zal doen om haar af te geven. Hoe het verder met Lilly gaat, kan je lezen in dit blogbericht.
Beleño is mijn Spaanse ruin, geboren in 2011. Hij is sinds oktober 2017 bij mij nadat ik hem kocht op een stal in Nederland. Hoe ik verzeild ben geraakt op een PRE helemaal in Nederland? Dat vertel ik kort hieronder.
Jarenlang had ik een paard verzorgd en ik was er vast van overtuigd dat hij ooit de mijne zou worden. Na drie jaar met ups, maar vooral downs, bleek dat we niet de klik hadden. Na enkele serieuze valpartijen was mijn vertrouwen in Goliath volledig weg. Ik was echt een doodsbange ruiter geworden.
Daarom besloot ik samen met de eigenaars van Goliath dat het beter was om er een eigenaar voor te zoeken waarmee het wél klikte. Absoluut de zwaarste beslissing die ik in mijn leven nam. De periode erna was er een van veel verdriet, want ik was helemaal verliefd op hem. Ook nu blijft het gemis enorm groot.
Enkele weken nadat Goliath verkocht werd, nam ik me voor om nu eerst een hele reeks type paarden te testen vooraleer ik er effectief eentje zou kopen. Zo stond een Fries op mijn verlanglijstje, maar ook een PRE had al altijd mijn interesse gehad. Via wat zoekwerk kwam ik uit op een stal in Nederland die lessen aanboden op Spaanse paarden.
Ik plande een les en reed ruim een uur ver om mijn eerste les te rijden. Met een heel klein hartje stapte ik op Beleño, de (toen nog) hengst. Beleño voelde mijn onzekerheid en liep heel voorzichtig en traag zijn eerste rondjes in de bak. Toen ik wat meer moed kreeg en meer durfde te rijden, reden we een fijne les.
Ik ging nog 4 keer les nemen in Nederland. Het lot (of de slimme verkoper 😉 ) wou dat ik elke keer op Beleño reed, want met een andere PRE bleek het toch niet helemaal te lukken. Vanaf zij mijn onzekerheid voelden, namen zij meteen mijn stress over.
Dit was bij Beleño niet het geval. Na mijn vierde les op Beleño kocht ik hem. Tot zover het vele uittesten, want ik heb nooit op een Fries of een andere PRE gezeten. Ik liet Beleño ruinen en zorgde ervoor dat hij bij Loes en Lilly op de weide terechtkwam.
In het begin was Beleño eerder gesloten, maar na enkele weken kwam de grootste knuffelbeer ooit tevoorschijn. Hij is ontzettend mensgericht en wil het liefst een hele dag bij jou zijn. Gaandeweg kwam er een expressiever paard tevoorschijn en bleek dat hij jarenlang mentaal opgesloten is geweest. Mijn bomproof – dappere PRE maakte plaats voor een gevoelig (en soms heel sensibel) dier die de wereld opnieuw moest ontdekken.
Door de rugproblemen van Beleño, kwam ik bij het grondwerk en ook de Academische Rijkunst terecht. Dit is het pad dat ik nu met hem bewandel en dat ik dankzij hem heb leren kennen. Inmiddels zijn we bijna klaar om onze grondwerk-longetest af te leggen en zijn we het rijden aan het oppakken.
Hoewel hij nog jong en relatief groen is, gaan we samen ontzettend hard. We zijn de afgelopen maanden reeds samen op training geweest bij Bent Branderup, bij Marius Schneider en op stage. Hij is heel slim, gevoelig en ongelooflijk betrouwbaar!
Momenteel zijn we samen aan het puzzelen in het grondwerk en het rijden. We trainen heel basis en leren elkaar nog steeds beter kennen.
Onze doelen samen? Plezier maken! Lekker lange wandelingen in het bos maken en lekker kunnen trainen en dit alles hopelijk tot Beleño en Diyaz een heel hoge leeftijd bereiken!
De Paardenwijzer 2021 - Website gemaakt door Expertweb